martes, 20 de abril de 2010
Optimismo crónico
Hace un año, el Pontevedra de José Aurelio Gay hizo suyo el estribillo de una canción de Luis Fonsi. «No me canso, no me rindo, no me doy por vencido». El equipo inició una remontada, se colocó en puestos de ascenso, y sólo un tremendo pinchazo final lo alejó del play off a Segunda A, el territorio del Carrusel Deportivo. El Pontevedra de este año lo tiene difícil, pero resulta una locura darlo todo por perdido cuando faltan tres partidos, dos rivales están a cuatro puntos y hay un enfrentamiento directo con uno de ellos de por medio. Está difícil, es evidente, tampoco es cuestión de vivir en el país de la fantasía, y los números son los que son, pero no ha llegado aún el momento de ponerse ni cenizos ni castrofistas. Hay que luchar, animar y confiar. Es hora de demostrar (todos) que lo del optimismo crónico, al igual que la canción de Luis Fonsi, son algo más que frases hechas.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
A min encantaríame que remontase e ascendese. Teño especial simpatía polo Pontevedra. Cando eu era pequeno, oía falar dos tempos, daquela non moi distantes, do "hai que roelo", cando os mellores equipos de 1ª dobraban o xeonllo en Pasarón e cando ata había xente que viaxaba desde as terras de Deza a Pontevedra en bicicleta para velos.
ResponderEliminarRecordo tamén o apoio das peñas do Pontevedra ó Lalín nunha fase de ascenso a 2ªB, onde eles xa militaban. Aquel día todos os afeccionados do Pontevedra foron lalinistas por un día, e ben que se notaron.
E lembro tamén con agrado os enfrontamentos Lalín-Pontevedra un par de tempadas antes (82-83). Tiñan algo especial. Para min, enfronarme ó Pontevedra era coma enfrontarme a un 1º división. Tiñan xogadores incribles, especialmente Cortés, que despois acabou no Celta.
E non sigo, que iso da melancolía seica é un signo de decadencia, e eu non son un tipo decadente.
Aúpa Pontevedra!
E unha vez xoguei coas botas de Soneira, que tamén era a hostia! Non sei por que, pero xogaramos un partido contra o Vista Alegre en Pasarón. Non sei que lle pasara ás miñas botas, que tiven que pedir unhas, e deixáronme unhas vellas que tiñan o nome de Soneira. Pero puiden comprobar que o feito de ter as súas botas non implicaba nin de lonxe que xogase coma el.
ResponderEliminarMilucho, Gabriel, Antonio, Churruca, José Emilio, ... outros grandes xogadores daqueles anos!
Mira que é mala a melancolía. Eu aínda soño que xogo ó baloncesto, así que...
ResponderEliminarSuso, menos mal que lle das vidilla ti a este blog, que se non...
ResponderEliminarVaia dous "malencónicos", :-). Eu teño tamén saudades, mais as miñas xa se remontan aos recreos no Grupo. Aquilo si que eran derbis (A contra B) e non o Barça-Madrid.
ResponderEliminarYo hago constar que lo visito religiosamente, más que nada para controlar que Xavi no se nos desmande en algún comentario.
ResponderEliminar