martes, 29 de junio de 2010

El partido

Fue un partido sin brillo, jugado otra vez como si nos hubiesen bajado diez kilómetros por hora la velocidad, al menos mientras estuvo sobre el campo el hermano gemelo del Torres que juega en el Liverpool. Se parecen mucho, pero no son iguales. El nuestro sale de una lesión y es la mitad de rápido, la mitad de listo. Cuando apareció Llorente y Villa se acercó al área, que es su habitat, el lugar donde conoce hasta las tonalidades de la hierba, todo cambió y se el juego hizo más fácil, claro que para entonces ya iban sesenta minutos de partido. Pero nadie dijo que en los Mundiales se avanzase con la gorra y menos cuando en octavos hay que sacar las pistolas en el saloon y el rival es Portugal. El final se acercó al fútbol de galería con el que se ganó la Eurocopa. Digo que se acercó. Sin Senna, ese tipo que era como una pared, sufrimos hasta que el árbitro dijo que ya estaba bien de poner a prueba nuestro corazón.

jueves, 24 de junio de 2010

Factoría Naval de Marín

El conselleiro de Industria anunció ayer que preparará un plan de rescate para las auxiliares de Factoría Naval de Marín en caso de que el astillero no salga del concurso de acreedores. Se le ha acabado la paciencia y con razón. El supuesto interés de los accionistas por ampliar el capital llegados a este punto no cuela. ¿Por qué no se hizo antes? ¿Por qué todo el mundo ha puesto muchísimo de su parte y ese sacrificio no ha tenido respuesta en el consejo de administración de Factoría Naval? Durante los primeros meses de la crisis económica, en Estados Unidos se acuñó el término ‘demasiado grande para caer’ para referirse a los bancos e instituciones tan importantes que resultaba imposible que quebraran porque, de hacerlo, provocarían un problema mayor. Quizás Factoría se creyó demasiado grande para caer. Ahora, tras agotar al resto de actores implicados, se asoma al abismo arrastrando todo a su paso.

domingo, 20 de junio de 2010

jueves, 17 de junio de 2010

La Roja

Faltaba un pequeño traspiés para que toda la credibilidad de La Roja se viniese abajo, toda esa racha de victorias, todo ese juego infinito quedaron en nada tras el partido de Suiza. España es así: de la prepotencia al pesimismo en medio segundo. Es el mismo país que se cebó con la selección de baloncesto durante el pasado Europeo, justo antes de que el equipo empezase a funcionar y acabase llevándose el campeonato sin demasiados sufrimientos durante la fase decisiva. Ahora una parte de España ha pasado de dar el partido por ganado antes de jugarlo (incluso durante: «llevamos más del 70% de posesión, el dominio es absoluto») a decir que podemos ir haciendo las maletas. Poco espacio para el camino del medio, para creer que se ha perdido un partido pero que aún se puede ser incluso primeros de grupo, para dar crédito a un grupo de jugadores enormes que, seguro, van a saber competir en este Mundial.

miércoles, 16 de junio de 2010

Felipe

Me gusta escuchar a Felipe González. Siempre da la sensación de saber de qué habla o, lo que es lo mismo, de haber reflexionado previamente sobre lo que está diciendo. Ayer lo entrevistó Francino en la Ser y lo retransmitieron por CNN+. La charla fue larga y se basó fundamentalmente en la crisis. Resultó algo casi hipnótico y, a la vez, desmoralizante. La comparativa con la clase política actual es demoledora, catastrófica para Zapatero. El liderazgo se basa en sensaciones derivadas del día a día, en reacciones a los problemas de la realidad. La sensación que tiene uno al ver a Felipe es de tranquilidad, de pensar que un tipo competente que comprende el Mundo está al mando de las operaciones. Sé que la comparativa no es justa, que Felipe habla desde fuera y que el marrón se lo está comiendo otro, pero, aun así, sería estupendo tener de presidente a alguien que aparentase estar preparado para el puesto.

miércoles, 9 de junio de 2010

La huelga

La convocatoria de paro de los trabajadores públicos ha dejado tocados a los sindicatos. El ensayo antes de la huelga general ha sido poco menos que un fracaso y eso los coloca en una situación de debilidad de cara a negociaciones futuras, sobre todo, en lo que respecta a la reforma laboral. Los sindicatos tenían una medida de fuerza en la manga: su capacidad para pegar un puñetazo encima de la mesa y paralizar el país entero; ahora se ha descubierto que ni si quiera han sido incapaces de paralizar a los funcionarios. Si, como parece, el Gobierno de España acaba aprobando la reforma laboral por decreto no tendrá más miramientos que los propios de un Ejecutivo socialista, signifique lo que signifique eso hoy en día en el palacio de La Moncloa. A Zapatero no le asustará una huelga general, ya no: los sindicatos han mostrado sus cartas y no llegaban para una mala mano.

domingo, 6 de junio de 2010

Michelena

Si le gustan los libros, uno acaba teniendo una librería de referencia. Como la de muchos otros pontevedreses, Michelena fue la mía, el lugar donde se conocen las estanterías y se sabe el suelo que se pisa. No iba mucho últimamente, no al menos como antes. Cambio de gustos, supongo, nuevos tiempos, descubrimientos alternativos. Pero aún volvía de vez en cuando, quizás para saber que todo seguía igual y que el libro que había estado a punto de comprar un par de veces descansaba en el mismo sitio. Michelena echa el cierre. No da para más. ¿Y eso? Pues porque no se venden libros, una explicación incontestable. Así que, con la llegada de las rebajas por liquidación, no esperen ustedes colas a la entrada, aglomeraciones, señoras (y señores), sacando los codos. Eso sólo ocurre en El Corte Inglés. Lo que habrá aquí será un lento peregrinar para salvar los restos del naufragio antes de que se los lleve la marea. Nada más.

jueves, 3 de junio de 2010

Gay Talese

No lo conocía, y antes que el periodista me impresionó el hombre, capaz de vestirse de traje y chaleco para escribir en el sótano de su casa. Después llegó el libro, los retratos, los encuentros. Había leído que la pieza ‘Frank Sinatra está resfriado’ era casi inmejorable. Demasiadas expectativas, pensé. Pero no. El perfil, largo, casi una minibiografía, no defrauda: fluye, que es lo mejor que se puede decir de un texto, tenga éste cuatro párrafos o cuatrocientas páginas. La historia del encuentro entre Muhammad Alí y Fidel Castro no llega a esa altura: el Everest no se escala todos los días y Sinatra era Sinatra pero Alí ya no era Alí, sólo una sombra con apenas habla. Es igualmente imprescindible para todo aquel que quiera aprender cuál es el primer paso para contar una historia: observar y escuchar. El resto depende del talento de cada uno y el de Gay Talese, el tipo de los trajes y el sombrero, daría para exportar al extranjero.

martes, 1 de junio de 2010

«¿Cambiar o equipo do BNG en Pontevedra? O Barça non cambia a Guardiola

ENTREVISTA A GUILLERME VÁZQUEZ

A batalla das caixas deulle un grande empuxón para converterse na voz do BNG . Guillerme Vázquez afronta agora a misión de explicar que hai outro discurso posible ante a crise económica mundial.

Parece canso de que lle pregunten pola súa suposta situación de interinidade, como cabeza visible do BNG, pero sen garantías que o coloquen como candidato nas próximas eleccións autonómicas, para as que aínda faltan tres anos. Sobre a súa situación, a crise e o Concello de Pontevedra fala Guillerme Vázquez (Pontevedra, 1952) nesta entrevista.

Afrontará dentro dun ano as súas primeiras eleccións.

Eu non me presento (ri).

Pero si se vai dar un bo ‘tute’ por toda Galicia.

Evidentemente. A nivel municipal hai que tomar decisións, e tómanse, para contribuír modestamente a solucionar os problemas sociais e de paro. Aspiramos a un resultado razoable.

Vaise ver beneficiado o BNG do previsible baixón que sufrirá o PSOE?

Non o sei. Non fago cábalas. Debemos ofrecer o noso traballo e as nosas ideas. En moitos concellos está ben visible como se teñen usados os fondos públicos para mellorar a calidade de vida dos cidadáns. Despois xa veremos.

Das sete grandes cidades, o BNG só ten a Alcaldía de Pontevedra e o alcalde xa leva doce anos. Fai falta unha renovación?

Cando unha persoa o está facendo ben non hai ningún grupo político que se plantexe cambiala por aquilo da renovación.

Non falaba tanto do alcalde como do equipo.

Iso é unha decisión que tomará o Bloque Nacionalista Galego e a súa asemblea. Pero eu non sei por que hai esa insistencia. Non se critica que se fagan as cousas ben ou mal. Críticase a ver se cambiamos as caras. O problema será valorar se o equipo que estivo á fronte desta cidade o fixo razoablemente ben ou moi ben, e eu creo que o fixo moi ben, basta ver a línea que segue a cidade, que agora empeza a ver se o ecoñecida por todo o mundo. O Madrid vai cambiar ó entrenador porque non gañou, pero o Barcelona non se plantexa cambiar a Guardiola. É algo tan elemental como iso.

Sen embargo, a tendencia si é á baixa nas últimas eleccións.

Ben, e temos a lexítima aspiración de recuperar a confianza dos cidadáns.

Dada a situación económica na que estamos é intelixente dicir non polo non a Ence sen buscar alternativas?

Iso témolo moi claro desde hai moito tempo. Dicir iso agora en tempos de crise sería soster o mesmo que se argumentou cando non había esa crise. Ence ten un período de caducidade e ten que saír da ría de Pontevedra, e iso non pode depender de momentos de máis ou menos bonanza. E o tema dos postos de traballo, que é moi respectable, non pode ser o argumento. Cando unha empresa, polo que sexa, decide irse, non lle preocupan os postos de traballo. Resulta que nun momento no que hai unha chea de empresas en crise, xusto o problema vai ser unha empresa concreta. Pois non.

Sen embargo, o alcalde de Pontevedra si reprochou ó bipartito unha falta de resultados neste tema.

Iso foi un período que pasou. As responsabilidades sobre este tema e outras moitas están xa xulgadas. O que temos que demandar ó Goberno central é que non se amplíe a data de concesión. Temos que mirar o presente.

Fálase da chegada da ex conselleira Teresa Táboas á política local. Significaría iso que vostede tería un rival menos?

Eu non teño rivais (ri). Eu comprendo que a nivel xornalístico ten un grande interese, pero eu son o voceiro nacional do BNG e sereino mentres o BNG o decida. Dentro do meu grupo non teño rivais no sentido de que non me sinto atacado por presuntos adversarios. Eu non sei se ela ten vontade ou non, habería que preguntarlle a ela, pero non creo, agora mesmo é deputada no Parlamento galego.

Hai paz interna no BNG?

No BNG hai problemas e discusións e diferentes opinións como hai en moitísimos outros grupos políticos. É un grupo plural, pero a clave é que o BNG é capaz de ter unha soa política por moitas discusións internas que haxa. Ésa é a súa virtude.

Esta semana votáronse as medidas antidéficit co posicionamento en contra do BNG. Por qué?

Do que estamos convencidos é de que hai un fracaso da ideoloxía neoliberal extremista, que fai augas, que fai crack por tódolos lados. Seguir adoptando medidas no marco do mesmo modelo non vai resolver nada, senón que agravará a crise. As medidas do decretazo están ditadas polos mercados, por Obama e Merkel como representantes dos mesmos, están dirixidas ós sectores débiles da sociedade. Nós opoñémonos con total claridade. Esta non é a solución a ningún dos problemas que temos plantexados.

Que podía facer entón o Goberno?

O Goberno español e tódolos do Mundo deben reflexionar sobre o cambio necesario dese modelo. É un modelo en crise e en bancarrota, non funciona. Para empezar teñen que poñer regras ós mercados financieiros, impostos, acabar cos paraísos fiscais... Ese é o primeiro deber, e a partir de aí, recuperar políticas que tiveron vixencia no que se deu en coñecer como a Europa democrática durante moitos anos e que garantiron un equilibrio social e económico. Os estados non son o problema, son a solución. Deben intervir na economía. Concretando máis: o aumento dos ingresos non se pode facer cun modelo fiscal regresivo, que carga a imposición sobre a maioría da poboación mentres os grandes portadores de riqueza non pagan, e non se pode facer vía recorte de investimento produtivo, porque iso xerará máis paro ó retraer a economía, e menos aínda polo recorte de pensións, salarios ou o aumento da idade de xubilación. A clave está en reconsiderar o modelo. Do contrario, non hai solución.

Hai cabreo entre a xente? Hai queixas pero non grandes movilizacións.

Hai unha parte de cabreo, outra de resignación... porque todos os altavoces de opinión din que esta é a única solución posible. Hai xente que non entende de que vai
todo porque non llo explican e que si está disposta a pelexar por unha situación diferente. Estamos diante da ditadura dos mercados, cun golpe de Estado contra a democracia e as maiorías sociais. Ante iso a xente ten que rebelarse, porque se queda pasiva a fera non se calmará, quererá seguir devorando máis, máis e máis.

Inclúen vostedes dentro das súas críticas ós recortes as baixadas de soldos dos alcaldes?

Os que xa temos soldos recortados temos pouca preocupación. A min non me parece mal a contención do gasto dos representantes públicos, algo que sempre ten que ser, independentemente de se hai maior ou menor crise. En calquera caso, iso non deixa de ser un xesto que está ben pero a cuestión non está aí, senón no que falaba antes: na necesidade de que os estados teñan capacidade de intervir na economía e de que os que máis teñen, neste caso os grandes especuladores, o gran capital, paguen impostos.

Iso non pode provocar que as grandes fortunas emigren?

Non terían a onde ir.

Pero iso requiriría unha medida global, non só de España.

Require medidas globais e en calquera caso non se pode dicir iso de que ‘como se van ir non o fagamos’. Iso é terrible. Cando foi a crise financeira si houbo intención
de facer reformas.

Non se perdeu entón a oportunida de facelas?

Dixo Sarkozy aquilo de que había que refundar o capitalismo e despois non se fixo absolutamente nada. As Sicav e todo ese tipo de fórmulas para defraudar o fisco hai que evitalas.

Volvendo sobre a redución de gastos dos políticos. Son populares esas medidas como a baixada de soldos ou fan ver á opinión pública que había un enorme despilfarro?

Esa pregunta é moi difícil de responder. Eu, polo menos, non me sinto despilfarrador de recursos públicos. Eu sei que salario tiña na miña actividade e como eu, moitísima xente. O que hai que reducir é o gasto improdutivo e todo o que se poida axustar nese terreo está ben. Agora fálase da débeda dos concellos. Pois ben, a débeda en defensa é de 27.000 millóns de euros, equiparable á de tódolos concellos do Estado español, sen embargo, ninguén fala de recortar o gasto militar. Que se quiten as tropas de Afganistán, que costan, que se saiba, setecentos e pico millóns ó ano. Hai moitos lugares onde recortar o gasto, menos o gasto social e o gasto produtivo. E si, haberá que recortarlle ós representantes públicos, pero sería moito máis importante recortar os salarios e beneficios de grandes especuladores e de xente que está ó mando dos bancos, que son multimillonarios.

O seguinte será a reforma laboral. Preocúpalle?

Naturalmente. Esa reforma laboral, e basta oír o que di o Fondo Monetario Internacional, será un camiño regresivo. O FMI propón acabar coa negociación colectiva, con que os salarios se equiparen á inflación, e pide abaratar o despedimento... Estariamos na sexta reforma laboral da democracia e o que fixeron todas foi restrinxir dereitos dos traballadores sen solucionar nada.

De todos modos, algo falla no sistema español cando hai un ano o nivel de paro era o dobre que o do resto de países da UE.

O modelo de crecemento da Unión Europea está ó servizo do capital. O euro fai augas por tódolos lados. E a economía española estaba baseada no medre do ladrillo. Hai que reformular Europa sobre outras bases, sobre estas non. Porque o Plan de Estabilización que esixe Alemania está exclusivamente ó servizo de Alemania e, se acaso, de Francia, non da poboación europea.

Vese candidato?

A que?

A presidente da Xunta.

O problema non é que me vexa ou non. O problema é que non toca.

Pero imaxínase como candidato?

Eu non teño nada que imaxinar. A miña imaxinación non é moi alá (ri). Pero é que non lle toca a ningún grupo político. A nós estásenos pedindo continuamente...

Porque ó principio houbo unha sensación de interinidade.

Interinos somos todos. Zapatero, Rajoy... no sentido de que estás nun posto cando te elixen e deixas de estalo cando deixan de elixirte. Se o que se quere dicir é que este señor está aquí transitoriamente, pois non, pois non. Xa pasou un ano e sigo aquí, dito así coloquialmente. O tema da candidatura á presidencia resolverase no seu momento.

Volverá Quintana?

Non o sei. Eu non teño nada que opinar. Se o conxunto do Bloque o decide, volverá.

Estalle saíndo ben ó BNG a loita do galego?

O tema non é que nos saia ben a nós. A quen lle ten que saír ben é ó país. Galiza ten que quererse maís, ter orgullo de ser, de falar o seu idioma. Tivemos o valor político de enfrontar unha posición do PP contraria a normalizar o noso idioma. Foi un orgullo saber que miles e miles de persoas de este país aínda cren que o galego merece ser respectado e ser tido en conta. Os beneficios serán para o país. Un país que está orgulloso do seu, do que é, tira para adiante.

Dado o conflito actual parece imposible chegar a un pacto e a cidadanía está abocada a continuos cambios neste sentido con cada cambio de Goberno.

Eu síntoo moito, pero se os cidadáns cambian gobernos é para que cambien as cousas, non para que todo permaneza igual. Quen rompe o consenso é o PP e quen dá pasos contrarios fortísimos á normalización é o PP. Por tanto, que pacto pode haber sobre unhas bases que se romperon?

O PSOE posiciónase agora máis preto do BNG cando no bipartito den a sensación por momentos de que había dúas maneiras de entender a política lingüística. Aquelas declaracións de Touriño falando de que non ía permitir a imposición do galego... Non botou en falta esta determinación cando gobernaba o bipartito?

A posición sobre o idioma de cada quen é sobradamente coñecida. Vostede fai referencia a unhas certas ambigüidades mantidas no seu momento polo Partido Socialista, pero eu teño que celebrar que o PSOE decida sumarse a esta posición e o faga indo á convocatoria de Queremos Galego. Eu só pido sinceridade e convicción de
que o fai para defender o idioma. Polo demais, o pasado pasado está.

Gestos

Los alcaldes no se libran de la bajada de sueldos. Los hay, incluso, más papistas que el Papa, como la de Sanxenxo, que se reduce la nómina el doble de lo que era obligatorio. Es la política de los gestos. Desconozco cuánto recaudaría de más el Estado con un impuesto a las grandes fortunas, pero me parece que ése no es el debate. Se trata de hacer ver a la ciudadanía que el pato no lo van a pagar los de la clase media, que aquello de ‘esto lo arreglamos entre todos’ tiene algo de verdad. Porque es muy probable que las medidas de ajuste sean necesarias, pero, si lo que pretende el Gobierno es que lo asumamos con una cierta naturalidad, conscientes de la gravedad de la situación, quizás debería valorar la importancia de la política de gestos, ésa que ayuda a impedir que pese a la subida del IVA, las bajadas de sueldo y la congelación de las pensiones, se nos quede cara de tontos.