viernes, 30 de septiembre de 2011

El problema del PSOE de Pontevedra

Por si había alguna duda, Abel Caballero se encargó de disiparla: Carmela Silva será diputada y concejala en Vigo. El pulso se le tuerce cada vez más a Pachi Vázquez y ha llegado a un punto en el que resulta imposible imaginar un final sin vencedores y vencidos. La gran ventaja que tiene Caballero es que sus habituales osadía y verborrea se han visto reforzadas por la actual situación política, con el PSOE sin poder en la Xunta y camino de perderlo en el Gobierno central. ¿Quién va a hacer frente al alcalde de Vigo si es el único que aún tiene un cargo público en el partido? A Rubalcaba y a Blanco esta partida les trae sin cuidado. Tienen problemas más importantes que una norma que solo se aplica en Galicia. Si nada lo remedia, Vázquez se va a apuntar una derrota en el casillero. Y lo peor es que es una derrota absurda y evitable. Justo cuando ya se ve en el horizonte la precampaña de las autonómicas.

jueves, 29 de septiembre de 2011

El curioso caso de Benito Corbal

«Se a rúa benito corbal fose peonizable, xa estaría feito. Pero é unha rúa que é un acceso importante, pasa o transporte público, dá a unha baixada como Cobián Roffignac, hai moitísimos garaxes...». Las declaraciones corresponden al alcalde de Pontevedra, Miguel Anxo Fernández Lores y no son anteriores a las elecciones municipales, sino posteriores, del 26 de mayo de este año, en una entrevista concendida a este periódico. Se refería así el alcalde a la propuesta del candidato del PP, Telmo Martín, de peatonalizar la ‘milla de oro’ de Pontevedra, lo que fue calificado poco menos que como una ocurrencia. (...)

http://diariodepontevedra.galiciae.com/nova/117926.html

lunes, 26 de septiembre de 2011

Pepe Aguín

Pepe Aguín fue mi master en urbanismo, aunque quizás sería más correcto decir que fue mi escuela de primaria, porque yo, de urbanismo, no tenía mucha idea. (...)

http://diariodepontevedra.galiciae.com/nova/117166.html

sábado, 24 de septiembre de 2011

Cholo


Todo equipo tiene un gran capitán, un referente moral sobre el que gravita la historia del club. Cuando uno llega a esta ciudad una de las primeras cosas que aprende es que el el gran capitán del Pontevedra es Cholo. Como mucha otra gente, no lo vi jugar y, lo que es peor en mi caso, ni siquiera tengo un padre aficionado que me contara de pequeño (y de mayor) las hazañas del Hai que roelo. ¿Cómo hacerse entonces una idea de la dimensión de Cholo? Es un ejercicio simple: basta echar un vistazo a la doble página que este periódico publicó el jueves para comprenderlo. Si Castro Santos, Pablo Vázquez, Gabi Leis, Martín Esperanza, Ceresuela y Tito Estévez lo sitúan como el referente indiscutible del sentimiento del Pontevedra, no queda mucho más que hablar. El club lo va a nombrar presidente de honor. Nuestro Di Stefano particular, pero con una camiseta granate.

martes, 20 de septiembre de 2011

domingo, 18 de septiembre de 2011

Navarro

A veces parece como perdido, un vagabundo en medio de la pista, quién le ha dejado pasar. Suele ocurrir en partidos menores, de medio pelo. Cuando llegan los grandes, los cruces, los play offs, sucede siempre lo mismo: (...)

http://diariodepontevedra.galiciae.com/nova/115502.html

martes, 13 de septiembre de 2011

Louro no se va (pero se pudo ir)

''Si louro quiere, se va a las Cortes'', comentaba hace diez días una persona conocedora de todo el proceso para la inclusión del teniente de alcalde de Pontevedra en las listas del PSOE de cara a las elecciones del 20-N. En ese momento Antón Louro no había tomado una decisión y meditaba las consecuencias de marcharse a Madrid. (...)

http://diariodepontevedra.galiciae.com/nova/113658.html

lunes, 12 de septiembre de 2011

viernes, 9 de septiembre de 2011

Un post moi persoal

Este é o discurso que lin na voda do meu mellor amigo, Xavier Campos, hai dúas semanas. Apetecíame colgalo, xa vedes.



Os xornalistas somos expertos en facer preguntas, así que imos comezar con iso, cunha pregunta. Cando xurdiu esta historia de amor? Algúns opinarán que hoxe. Serán uns poucos, que aínda pensan que o día da voda é o que marca o aniversario dunha parella. Falso. Outros moitos, que se cren máis enterados, opinarán que foi hai dez anos, cando se propagou por Ribadeo o rumor de que Ana Méndez-Iragorri se namorara do profesor de galego, o que a piques estivo de custarlle un desgusto a Suso Acevedo. Tamén é falso, e non me refiro só ó feito de que o profesor de galego era, en realidade, un becario en prácticas de nome Xavier Campos, senón a que esta historia de amor, señores, e esta exclusiva dóullela gratis, comeza en 1984 no bar Venecia. Un día dese ano, unha señora entrou no bar e anunciou que xa nacera o bebé que agardaba a muller do aparellador e que fora unha filla. Rosa, a mai de Xavier, sacou a relucir o seu lado práctico e dixo. “Que ben: nenas para os meus nenos”. Ese é o comezo da historia, non outro. Cando este home sexa alguén importante, que o será, e lean a súa biografía nos xornais, non esquezan que aquí souberon como foi o principio de todo.


Foi nese bar, no Venecia, onde Xavier aprendeu o oficio de ser Xavier. E ese non é un oficio fácil. Para non extenderme moito direi que o oficio de ser Xavier resúmese en dous puntos básicos que xa che quedaban claros despois de pasar un par de recreos con el en sexto de EXB. Por el devecían as mozas, que se arrimaban, e por el devecían os mozos, que o elixían o primeiro cando xogabamos ó fútbol. Algo tiña o tal Xavier. Eses dous puntos básicos dos que falo foron evolucionando co paso do tempo. No instituto xa non xogabamos ó fútbol, pero todos querían achegarse a el porque era con el con quen se podía falar. As mozas, por certo, seguían devecendo por el. Na universidade (ben, aquí imos deixar a un lado o tema de que as mozas seguían devecendo por el porque tampouco é cuestión de seguir dicindo obviedades); na universidade, digo, descubrín o seu compromiso, o seu amor por Galiza e a súa materialización en feitos concretos. E este aspecto é importante. Xavi mollouse sempre. E para el aquelo dos CAF, da UMG, do Bloque, non foi unha aventura universitaria, foi, é, con permiso de Ana, o amor da súa vida. Recordo ós que o criticaban; brando, dicíanlle. Sei de moitos deles agora, totalmente afastados dese compromiso do que falaba. Xavi estivo sempre aí. Segue aí. Para el aquel compromiso é para sempre. Gústame pensar que ese mesmo compromiso é o que reforza a nosa amizade, o que lle deu a personalidade necesaria para ignorar a todos aqueles que lle preguntaban que que carallo facía sendo amigo meu. Unha vez escribinlle que a emigración rebenta os lazos febles e mantén vivos os fortes. Agora, dez anos despois de marchar de Ribadeo, sei que a nosa amizade sobrevivirá a vodas, bautizos, comunións e incluso a campañas electorais. Non é unha suposición. Sei que é así. Un día, non hai moito, díxenlle se me podía facer un favor. Necesitaba que viñese a Pontevedra e asistise a un acto que organizaba unha persoa da miña familia. Fíxoo. Unha semana despois alguén preguntoulle que a que fora a Pontevedra. El só respondeu: “Chami pediume que fora”.


Pronto fará vintedous anos desde que nos fixemos amigos. Nese tempo os dous percorremos quilómetros en Ribadeo, en Santiago, en Pontevedra, pateando a herba e os adoquíns, falando, levantando sempre a hostalería do país. Polo camiño, fomos quen de calar, de separarnos e de volvernos a arrexuntar, de escribir servilletas de bar con poemas de amor xuvenil, de berrar o gol de Koeman contra a Sampdoria, de discutir, de cantar a Sabina á orella das mozas con dubidoso éxito, de arranxar o mundo, de namorarnos media ducia de veces tirando polo baixo, de contarnos o noso primeiro todo, de descubrir quen somos. Eu sei quen son. E sei quen es ti, Xavier. Es o meu amigo, o ombro no que chorei cando tiven que chorar, a cervexa coa que brindei cando quixen rir e a man que me axudou a levantar as veces que caín. Non son tópicos. Isto pasou. E a estas alturas da película, Xavi, e aclárocho porque igual aínda non te deches conta, é hora de que asumas que sempre fuches o mellor de todos nosoutros.

miércoles, 7 de septiembre de 2011

Super 8

Uno de los íntimos placeres con los que mejor lo paso es el de acurrucarme en el sofá un domingo por la tarde de otoño-invierno y ver una película de aventuras debajo de una manta. El retorno a la infancia, supongo. ¿Por qué no trasladar esa sensación a la sala de un cine? He olvidado la última vez que disfruté tanto delante de una pantalla como la noche en la que fui a ver ‘Super 8’. Habrán oído que es una mezcla de ‘E.T.’ y ‘Los Goonies’. Tiene mucho de la segunda y de la primera un poco menos. A mí se me parece más a ‘Cuenta conmigo’, pero en el fondo da un poco igual. Todas tienen en común la magia del descubrimiento, del rito de iniciación y un puntito de dramatismo. Resumiendo: la boca abierta y la sonrisilla sentado en la butaca. La entrada en Vialia vale 7 euros. Quizás piensen que es cara. Ahora recuerden lo que les valió la última copa que tomaron de marcha. ¿Ya? Pues eso.

martes, 6 de septiembre de 2011

El día que Rajoy aconsejó a Cubela

''Teño a axenda a tope. Vai ser imposible''. La frase la pronunció Jorge Cubela durante la campaña de las elecciones de mayo e implicaba que el candidato del Partido Popular de Cotobade no participaría en el debate que había preparado Diario de Pontevedra con los cabezas de lista del municipio. Parecía un farol o una excusa. No era una cosa ni la otra. Era cierto. Cubela estaba ocupado pateando las casas de Cotobade. Literalmente. Cuentan en su entorno que fue a casa de un vecino tres veces hasta que consiguió hablar con él en persona, estrecharle la mano, contarle sus proyectos y darle la propaganda electoral. En ese mismo periplo de desgastar los zapatos, de manchárselos en el camino, puso en práctica su táctica de llamar ‘mozas’ a las señoras mayores a las que, en ocasiones, encontraba ‘sachando’ en la huerta. Con ese empeño consiguió ir a todas las viviendas del municipio a presentarse, por si no lo conocían, y dio una de las mayores sorpresas de las pasadas elecciones al ganar por mayoría absoluta. (...)

http://diariodepontevedra.galiciae.com/nova/112132.html

lunes, 5 de septiembre de 2011

Feira Franca

Dicen que Pontevedra copió la Festa da Istoria de Ribadavia, pero lo fácil es soltarlo ahora que todo va a favor de la corriente, río abajo, con viento en las velas. Ya se sabe: el éxito tiene muchos padres y el fracaso es huérfano. (...)

http://diariodepontevedra.galiciae.com/nova/112026.html

jueves, 1 de septiembre de 2011

La Vuelta en Pontevedra

El primer recuerdo que tengo de la Vuelta a España son los seis segundos que dejaron a Alberto Fernández sin la victoria en 1984. Era la época en que aún se corría en abril y constituía la primera gran cita de la temporada. Podría hablarles de las tardes ante el televisor, devorando los ataques de Perico, la resistencia de Kelly o las exhibiciones de Rominger, pero hoy el detalle que me ronda la memoria es el del día que recorrí con un amigo la meta de una etapa. Buscamos autógrafos, conocimos a Ocaña y vimos pasar a Indurain («ahí va la eterna promesa», dijo alguien). Nos movimos entre la caravana mendigando una chapa, un bidón, una foto. La magia de la Vuelta, del ciclismo, era aquello, lo que hoy se vivirá en Pontevedra. Y a uno le dan ganas de quitarse 25 años del carné y plantarse en la avenida de Lugo. A rastrear el mercado en busca del detalle del día. Un peluche, una gorra, un choque de manos. Mi magdalena de Proust.